Een paar weken verder

De bestralingen zijn nu allemaal achter de rug….. de rust is gelukkig weer een beetje teruggekeerd. Het effect van de eerste bestralingen was in eerste instantie behoorlijk dramatisch. Ze leefde inderdaad als een kat, slapen, eten, slapen etc. Gelukkig werd het in de tweede week weer wat beter, had ze minder slaap nodig en kwam de energie ook weer wat terug. Toen we vlak na de bestraling een week in ons huisje in Belgie waren, vielen de haren in grote plukken uit. Het was voorspeld, maar toch op dat moment teleurstellend. Nu dus even een tijd geen koppie met mooi zwart haar, maar wel een mooi koppie met verschillende shawls en hoedjes. Staat Marijke erg goed.

Nu zijn we drie weken na de laatste bestralingen, en is het herstel gaande. Maar veel prikkels levert wel heel veel moeheid op. Een uur in een lawaaierige omgeving, kan er voor zorgen dat ze de rest van de dag helemaal knock-out is. Maar als ze alles in haar eigen snelheid kan doen, gaat het best prima.

Volgens de neuroloog duurt dit eerste herstel 2 maanden, voordat die overvloed van prikkels niet meer een grote vermoeidheid veroorzaakt. Dat is gelukkig te overzien. De neuroloog wist helaas ook te vertellen dat Marijke een jaar lang geen auto mag rijden. Dit vanwege de epileptische aanval en later ook nog de kleine epileptische aanval, die alleen lokaal n et spraakgebied was. Vergeleken met wat we hebben meegemaakt, valt het in het niet, maar is wel een enorme beweeglijkheids remmer. Dat is echt gewoon jammer.

De afgelopen 3 maanden hebben bij mij er ook hard ingehakt. Amper bijgekomen van de “eerste” borstkanker perikelen, overleed in oktober mijn moeder en voordat ik dat een goeie plek had kunnen geven, werd bij Marijke de uitzaaiing ontdekt.  De afgelopen weken heb ik mij gelukkig weer volledig op kunnen laden en ben ik er weer helemaal klaar voor om weer aan het werk te gaan. Heb er veel zin in.