Het hadden er 40 moeten worden….

4 Jaar geleden op een hele mooie herfstdag, zijn Marijke en ik getrouwd op landgoed Groot Warnsborn in Arnhem. Het is vandaag weer zo ontzettend mooi weer, net als in 2007, ’s ochtends dauw op de grasvelden en overdag bijna geen wind en zon, zon en nog eens zon. Het moet zo zijn.

Sinds 13 april 1988 hadden Marijke en ik een relatie met een elkaar. We studeerden beiden in Enschede, verschillende studies, maar gemeenschappelijke vrienden/kennissen. Een studievriend en in een tweede instantie een huisgenoot bracht me met Marijke in contact. De eerste ontmoeting was wel heel bijzonder. Op een feest in de Bastille, in de herfstvakantie, was ik samen met Rob, een studievriend en tijdens het happy hour, was de tap meer open dan dicht. We hadden een ‘voorraadje’ bier voor na het happy hour. Marijke kwam langs en kende Rob, raakten in gesprek en bijna zonder aarzelen pakte ze een bier uit de ‘voorraad’. Normaal biedt je toch een drankje aan ;-)? Marijke nam zelf het initiatief. Bijzonder; en ik moet gedacht hebben, hier moet ik meer van weten.

Trouwen of niet trouwen, het bleef jaren lang de gimmick tussen Bert & Diane en Marijke en mij. We zeiden steeds tegen elkaar, wij trouwen na jullie…… Dat kan dus heel lang duren. Initieel wilde Marijke ook niet trouwen, want ze vond dat haar moeder er bij zou moeten zijn, dat gevoel bleef heel lang. Het hoefde niet zo.

Bert & Diane trouwden in 2006 en wij mochten ceremoniemeesters zijn. We zagen hoe mooi het was om te trouwen om een fantastisch mooie dag te hebben en het gevoel wat je voor elkaar hebt toch nog eens voor de buitenwereld te bevestigen. Een maand later waren Marijke en ik in Barcelona. De stad die ons enorm fascineerde. De stad van Gaudi, Miro en Picasso, een complete stad met een bijzondere geschiedenis. Vriendelijk mensen maar met een ijzeren wil uit de eeuwen oude strijd van de Catalaanse identiteit. Onze stad.

Parc Guell, er speelde een bandje, niet direct onze muziek, maar het maakte wel alles compleet, op het warmst van de dag onder de  onder de boogterrassen, ik zal het moment nooit vergeten. Ik zei tegen Marijke: ‘Ik wil je iets vragen’. Ik keek er zo serieus bij, dat Marijke in eerste instantie schrok…. Ik vroeg: ‘Marijke, wil je met me trouwen?’ Het was bijna een opluchting van Marijke,…. Oh,…… ‘Moest je daar zo ernstig bij kijken?’ ‘JA’ was het antwoord.

We hebben daarna nog de tijd genomen om het wereldkundig te maken. Pas, op Marijke haar (verrassings)verjaardag hebben we het iedereen verteld dat we gingen trouwen op 13 oktober 2007.  Ruim de tijd om alles voor te bereiden om het helemaal te laten kloppen. Want als het bijzonder was, dan moest het helemaal kloppen vonden we allebeide. Alleen die tijd was al heel erg mooi. Ach en zo traditioneel waren we niet ingesteld, maar toch hebben we veel dingen wel zo gedaan. De avond voor het huwelijk sliepen we apart. Ik thuis en Marijke in hotel Groot Warnsborn, waar we ook zouden trouwen. Ik had de huwelijksreis geboekt en Marijke wist niet waar we naar toe zouden gaan. En natuurlijk stiekem wel, Barcelona en La Palma,……… de lievelingsplekken van ons beiden.

De locatie Groot Warnsborn was ook heel speciaal voor ons, de plek van rust, de plek die een verbinding tussen ons beiden had, uit historische gronden. De plek die goed voelde, de plek van ons. Toen Marijke in december 2009 aan haar borst geopereerd zou worden, hebben we de dagen ervoor nog in Groot Warnsborn overnacht. Allemaal positieve vibes.

De dag van het huwelijkzelf was zo ontzettend mooi, Marijke die straalde, jullie kennen de foto. Ik was zo ontzettend zenuwachtig ’s ochtend vroeg. Ik had namelijk nog stiekem een trouw-auto geregeld, we hadden die niet echt nodig, omdat alles op 1 locatie gebeurde, maar om de foto’s te maken moesten we er toch nog even op uit. Maar zou alles wel op tijd komen? Ik hou normaal graag de regie in eigen handen, maar had deze uit handen gegeven, nieuw, maar leerzaam.

De dag klopte helemaal, de huwelijksreis klopte, alles klopte zo ontzettend,……..

Nu 4 jaar verder, is de wereld ingestort en liggen de brokstukken over mij heen en 1 voor 1 ben ik de puzzelstukjes van de brokstukken weer aan het terugleggen. Eerst de hoekstukken en daarna alle randen. En daar vond ik de getuigen en de ceremoniemeesters van ons huwelijk. Vanavond gaan we onze herinneringen en warmte delen met zijn 7-en in Groot Warnsborn een bijzondere plek, op een bijzondere datum met bijzondere mensen over een belle histoire. Maar 4 jaar was veel te kort, het hadden er 40 moeten worden….

Eigenlijk hadden Marijke en ik vandaag in Barcelona zullen zijn, de reis had ik eind juli geboekt en heb niet meer geannuleerd, dat kon ik echt niet.