Brief aan Marijke

Lieve Marijke,

Een jaar geleden zei je nog: het gaat niet meer zoals ik wil.

Een jaar geleden al weer, na een periode van zorg en angst om je te verliezen. Maar aan de andere kant hadden we daar ook nog niet heel veel over nagedacht, we waren naïef genoeg om te zeggen dat we samen heel oud zouden worden, omdat we dat zo graag wilden. Het was uiteindelijk onvermijdelijk dat ik zonder jou verder moest. Ik mis je nog elke dag, het lijkt wel steeds meer te worden, er komen steeds meer dagen in het verleden zonder jou….

In de 24 jaar dat we elkaar kenden, hebben we zoveel met elkaar gedeeld. Het is echt teveel om op te noemen. sommige herinneringen zijn ook verder weg. Maar gelukkig vond ik nog heel veel foto’s , brieven en een dagboeken wat we samen, jaren gelden bijhielden. De brieven waren van de periode dat ik een half jaar in Zwitserland woonde, 21 jaar geleden. Telefoon was nog niet zo’n gemeen goed, gelukkig ook maar, want nu heb ik nog alle brieven van jou en mij, van elke week 1 van beiden.

Ik las laatst, dat als het overlijden van je grootouders is als een stuk van het verleden verliezen, dan is het overlijden van je partner, als het verliezen van een stuk van het heden. Ik had dat een jaar geleden nog niet begrepen, maar toen ik dit een paar weken geleden las, snapte ik precies wat dit voor mij betekende. Jij was voor mij het belangrijkste deel in het hier en nu. Maar ook de dagelijkse gang van zaken, familie en vrienden, de lol in het leven hebben, van alles ben ik een stuk kwijtgeraakt. Stukje bij beetje ben ik weer van alles aan het opbouwen, maar zoals vroeger wordt het niet meer.

Ik mis jouw kracht, jouw kracht om niet te oordelen over mensen en al helemaal niet te veroordelen. Wat had ik graag gewild dat sommige mensen een stukje van deze kracht van jou hadden gekregen. Leven en laten leven, zei je vaak. Wat mensen over je kunnen zeggen en oordelen heb ik afgelopen jaar meegemaakt. Het lijkt wel alsof ik een publiek figuur was en iedereen maar ongezouten een mening mocht ventileren over mij. Jij zou hier ook heel boos en verdrietig over geworden zijn.

Toen je op de laatste goeie dag die je had, plotseling zei: je moet me beloven weer gelukkig te worden met een andere vrouw. Overviel je me volledig. We hadden het hier in het begin van je ziekte wel eens over gehad, maar in de wens om te overleven was dit geen onderwerp geweest waar we het de afgelopen tijd over hadden gehad. Wat een kracht heb je toen nog gehad, om zo in de toekomst te denken voor mij. Ik had daar niet de kracht voor, mijn, onze, jouw toekomst was op dat moment de tijd die we samen hadden…..

Ik wist toen niet hoe, “weer gelukkig worden met een andere vrouw”, moest zijn. Maar jij hebt er wel heel veel betekenis aan gegeven. Van jou blijven houden en gelukkig worden met Amarens zijn twee mooie dingen die parallel kunnen gaan en ik voel dat je dit bedoelde.

Ik schrijf deze brief aan je, in ons huisje in België. Onze hide away. Hier wilde ik vandaag ook zijn. We hadden nog zoveel plannen om dit verder op knappen. De keuken hebben we samen nog gedaan, en toen kwam alles stil te liggen toen plotseling de tweede fase van je ziekte begon. Alles wat op ons lijstje stond, ben ik nu mee bezig, het is zo mooi aan het worden, zoals we het allebeide wilden.

Lieve Marijke, je bent elke dag nog bij me, met je mooie lach, onze liefde voor elkaar, maar ik mis je zo veel.

XXX