Waar is Marijke nu? Vroeg Tim, de jongste van Bert & Diane gistermiddag bij ons thuis.We waren met collega’s van Marijke en Bert & Diane en de jongens in de tuin aan het werk.
De tuin was Marijke haar domein, zij bedacht de beplantingsplannen, ik deed de instemming en hielp met wat zwaardere klussen. Dit jaar wilde het al niet zo lukken met de tuin, de moeheid bleef lang, en toen ik suggereerde om een hovenier te vragen om te assisteren, wees Marijke dat van de hand. Als ik de tuin al niet meer kan doen, zei ze…. Op de dag van haar tweede epileptische aanval, op 12 juli, had ze enorm hard in de tuin gewerkt. Ik voelde me enorm schuldig, Marijke zei van niet, maar ik had wel het gevoel dat ik haar had opgejaagd en dat ze daardoor die insult had gekregen. Later bleek er totaal iets anders aan de hand te zijn.
Toen we het huis in 2004 betrokken, hebben we eerst een jaar gewacht totdat we iets serieus met de tuin gingen doen. Best een grote tuin, maar ook bijzonder gevormd, door de aarden wallen tegen het huis van de buren. Dat viel niet mee om daar iets van te maken. We hebben samen de grove schetsen gemaakt voor de tuin en toen de hovenier met deze schetsen op pad gestuurd, met als detaillering dat we verschillende “kamers” wilden en het absoluut vogel vriendelijk moest zijn. En dat is gelukt, wow wat een prachtige tuin hebben we en wat hebben we er samen genoten.
Vlak na Marijke haar overlijden, vroeg een collega van Marijke wat ze konden doen. Deze vraag hoor ik wel vaker en ik zal meteen maar zeggen, dat deze vraag vaak bedoeld is als beleefdheidsvraag. Soms ligt op mijn lippen: Wat doe je zoal….. maar het is ook niet fair om zo scherp uit de hoek te komen….. niemand weet zich echt raad in deze situatie.
Deze vraag van Ton was oprecht, dat voelde ik meteen. Een antwoord had ik niet direct, maar de dag erna wel. Als nu eens collega’s wilden helpen om de tuin een beetje in fatsoen te trekken? De collega’s van Marijke van Stedelijk Beheer die ze ook altijd om advies vroeg voor het onderhoud van de tuin. De experts zal ik maar zeggen. En er meteen ook een leuke dag van te maken, samen in de tuin werken, bakkie doen, soep en een broodje. Marijke zou het prachtig gevonden hebben, dat juist deze mensen in haar tuin zouden zijn.
Gisteren was het zover, Ton, Arthur, Theo, Yolanda en later ook Diane die Bert en de jongens mee had genomen. Met grof geschut werd de tuin onder handen genomen. De Prunus die toch wel een 3 meter hoog was geworden, is inmiddels tot 40 cm afgezaagd en dat op 3 plekken in de tuin. Onkruid uit de borders en tussen de tegels en kloostermoppen vandaan. De heg volledig gesnoeid, ook aan de slootkant, dat was al bijna twee jaar niet meer gebeurd, kortom alles is aangepakt. Het resulteerde in twee parkeervakken tot wel 2 meter hoog snoeiafval…..
Ik heb de hele dag het gevoel gehad dat Marijke aan het meekijken was en goedkeurend glimlachte over het opknappen van de tuin. Ik vertelde dat ook aan de mensen in de tuin, 1 voor 1 op willekeurige momenten een praatje makend. Volgens mij hadden we allemaal hetzelfde gevoel. Het voelde zo goed.
Bij de lunch, vroeg Tim, de jongste van Bert en Diane ineens: Waar is Marijke nu? Ik realiseerde dat hij wel had gehoord wat ik had gezegd tegen de anderen. Marijke is tussen de sterren, zei ik. Heel ver weg, maar ze kan ons hier nog wel zien. Waar dan? Op een planeet? Ja, misschien wel, of er tussenin.. Daar bleef het even bij.
Toen we later bij de vuurkorf stonden (de favoriet van de mannetjes) zei Tim plotseling: Zullen we naar Marijke gaan? Zullen we haar opzoeken? Uhhh ja, zei ik verrast. Dat moeten we een vliegtuig hebben zei Tim. Neee, beter nog, een raket. Ja, we gaan een raket bouwen en we gaan samen in die raket op zoek naar Marijke. Als dat eens waar kon zijn. Ik mis haar zo ontzettend en het lijkt soms wel eens met de dag meer en meer te worden, dat er voor ons samen geen toekomst meer is, snijdt mijn adem af…. en ik ben niet de enige die Marijke zo mist.
Vandaag kwam ik Tim weer tegen en het was niet uit zijn hoofd: We gaan een raket bouwen. Het zal wel een hele grote moeten worden, want er zijn veel mensen die mee willen om Marijke of hun geliefde te zoeken.
3 reacties
Wat bijzonder dat die lieve mensen jouw zo hebben geholpen! En mag ik ook een plekje resereveren in de raket? liefs
Wat fijn dat je die lieve mensen jou geholpen hebben met de tuin en dat je het gevoel had dat Marijke glimlachend meekeek.
Heel herkenbaar dat je het gevoel hebt dat het gemis steeds meer en meer wordt, ook ik voel het zo.
Mocht er nog een klein plaatsje over zijn in de raket van Tim, mag ik dan ook mee?
Liefs, Marike.
Was het maar zo simpel als door de ogen van een kind.
Sterkte met het verwerken van je verdriet en het gemis van Marijke. Neem de tijd ervoor.