2 maanden later, maar nog geen besef van tijd

 Het voelt soms zo lang geleden en tegelijkertijd ook weer als gisteren. Het lijkt wel alsof de dimensie tijd een dolletje met mij maakt. Ongeduld is mijn middle-name, terwijl de tijd mijn vriend moet worden. Het lijkt wel alsof ik de snelheid van de ronddraaiende aarde niet bij kan houden, soms even mee draai, maar dan weer een omwenteling moet loslaten.

Pas sinds een enkele week begint het besef van het overlijden van Marijke steeds harder binnen te komen. De mist waarin ik de eerste weken heb gezeten, puur levend op adrenaline, is nu dag na dag beetje bij beetje aan het optrekken en toont aan mij de werkelijkheid. Het dreunt soms zo hard naar binnen dat ik een hele dag uit het veld geslagen ben. Alle energie is dan helemaal weg, alle lust om iets te doen. Boos, boos word ik dan, omdat het niet klopt, dat het oneerlijk is. Zo hard geknokt, zo hard met alle bezig geweest, zo positief en dan toch….  Op die momenten ben ik volledig los van de huidige dimensie tijd en draai allen rondjes om mezelf heen. Radeloos, verdrietig, radeloos verdrietig.

Ik heb me zelf voorgenomen om niets echt te gaan zoeken, als het niet echt nodig is. Dit heb ik de afgelopen tijd wel eens gedaan,maar het resultaat is altijd dat ik iets anders vindt wat me onverwacht heel erg verdrietig maakt. Toch dat ik gisteren dat het wel mee zou vallen. Ik zocht immers iets van mezelf, tussen mijn eigen spullen. Maar ja, ik vond het niet direct. Dus de zoektocht werd uitgebreid en toen kwam ik foto’s tegen. Foto’s van vakanties, van onze vakantie met Bert & Diane, niet lang na ons afstuderen op Kreta. Foto’s van La Palma, foto’s thuis, foto’s van….. sommige details ben ik zelfs kwijt, Marijke wist die altijd wel……..

Nog steeds niet gevonden wat ik zocht, laatste plek……. ik vond wel een klein dagboekje. Het was het boekje wat Marijke van Ina had gekregen en waar ze de eerste maand na de diagnose borstkanker in had opgeschreven. Met ingehouden adem begin ik te lezen. Alle momenten die Marijke beschrijft herken ik, we hebben ze allemaal samen beleefd. Marijke is zo positief, ze maakt zulke duidelijke beslissingen, om open te zijn over haar borstkanker, om de strijd aan te gaan. Wij samen in de strijd. Tranen rollen over mijn wangen en vallen in het dagboekje. De inkt vlekt zelfs een beetje, ik schaam me er een beetje voor en zeg sorry.

Ik lees verder en lees dat ze ’s nachts lang wakker heeft gelegen, maar ze mij niet wakker wilde maken, omdat ik naar mijn werk moest…. dat ze ze zo ontzettend gesteund voelt in alles wat ik voor haar doe. Gelukkig maakte ze me de laatste maanden wel steeds wakker als ze niet kon slapen. Dan praatten we een beetje en dan sliepen we allebeide weer rustig verder.

Ik heb de afgelopen weken niet zoveel gehuild als nu. Bij het lezen van het boekje, besef ik dat we zo veel van elkaar hielden, alles deden we voor elkaar, alles, onvoorwaardelijk…. alle kleine dingen…..en dat is niet meer…. ik voel me dan leeg en eenzaam, het maakt me zo vreselijk onzeker over de toekomst. De aarde draait gewoon door, maar ik ben de tijd even helemaal kwijt. Ongecontroleerde onrust in mijn lijf, ik wil door, maar ik kan de snelheid van de aarde niet bijhouden. Het kost me dan heel moeite om weer tot rust te komen. Gelukkig helpen mijn lieve vrienden me hierbij. Want alleen valt het me wel heel zwaar.

Ik weet het zeker, de tijd gaat weer mijn vriend worden, ik ga het tempo van de aarde weer kunnen bijbenen en het verdriet komt in evenwicht met de mooie herinneringen met Marijke in mijn hart. Maar dat gaat alleen stapje voor stapje, met geduld en het heeft tijd nodig, maar voorlopig heb ik nog geen besef van tijd.