1000 tranen elke dag

En honderden armen om mij heen, maar oh, wat mis ik die twee warme armen van Marijke.

Het is nu drie weken geleden dat Marijke mij vroeg om het licht uit te doen. Het zijn de drie verdrietigste weken geweest in mijn leven. Gelukkig waren er ook mooie momenten, aangereikt door vrienden, familie en collega’s.

Het verdriet begon natuurlijk al veel eerder, maar Marijke en ik waren er van overtuigd dat we de kanker konden overwinnen. Dat lukt in eerste instantie ook met de borstkanker en de verdachte cysten op de eierstokken. Toen op 12 januari, na een epileptische aanval bleek dat er een uitzaaiing in de hersenen zat, stortte de wereld in eerste instantie volledig in. Hier waren we het meest bang voor geweest. Ik kon huilen, maar Marijke bleef de eerste anderhalve dag apathisch van de schrik. Maar dag na dag kregen we weer meer vertrouwen, zeker toen bleek dat het gelukkig maar om 1 uitzaaiing ging, klein was en operabel.

Alles ging goed, ook al ging de hersenoperatie in twee delen. Het vertrouwen kwam langzamerhand beetje bij beetje verder terug. Het herstel duurde lang, maar ja, we hadden niets om mee te vergelijken. 10 bestralingen op je hoofd…. Marijke haar haar was wel weer weg. Ik weet nog zo goed, het moment dat ik het haar met de tondeuse er af haalde, omdat er al steeds grote plukken uitvielen. Emotioneel maar zo intiem.

Toen ze op 12 juli haar tweede epileptische aanval kreeg, dachten we dat het kwam door de grote inspanningen in de tuin. Ik voelde me schuldig omdat ik had gesuggereerd om een tuinman te vragen, omdat ik grapte dat er al apen in het oerwoud zaten. Ze ging daardoor super actief, ondanks toch haar moeheid, aan de slag. De neuroloog weet het eerst aan litteken weefsel. Maar toen het erger werd en Marijke ernstige vormen van afasie kreeg, zaten we weer bij de neuroloog in het AvL.

De scan van Marijke haar hoofd, liet een rampzalig scenario zien, de tumor was terug, en zelfs al 3 bij 4 millimeter. De druk in Marijke haar hoofd was zo groot, dat ze op dat moment helemaal niet eens heeft geregistreerd dat de tumor weer terug was. Wat een verdriet hebben we toen al gehad en wat was het moeilijk om in contact te komen om het verdriet goed te delen. Gelukkig werd na een kleine week de druk in haar hoofd minder door de medicatie en kwamen we weer samen. Niet dat de angst en verdriet minder was, maar we waren er wel samen in. En waren nog steeds samen in staat geweest om samen onze angsten en verdriet te overwinnen.

Punt-bestraling was de enige optie van behandeling en bij de second-opinion bleek ook dat dit een palliatieve behandeling zou zijn. Dat Marijke ooit zou overlijden aan deze tumor was onvermijdelijk, maar wanneer…. De tijdsduur van enkele maanden cirkelde in eerste instantie door onze hoofden, maar we maakten er meerde maanden van, zelfs meerdere jaren. Maar onderhuids toch tegen beter weten in. We sliepen slecht, heel erg slecht, Marijke had voortdurend spanningshoofdpijn. We wilden er gewoon niet aan dat er een einde zou zijn.

Donderdag 1 september hebben Marijke, Dorine, Ger en ik nog een geweldige lunch gehad bij ons in de tuin, in het zonnetje. We hadden zelfs pret, Marijke was wel moe, maar we hadden toch langzamerhand weer de draad te pakken. ’s Avonds was Diane nog op bezoek en Marijke had het al weer over re-integratie op het werk en maakte zich zorgen omdat ze misschien toch wel blijvende schade had in haar hoofd. Ze was overigens al weer dagen bezig met het maken van reken en taal puzzeltjes, om haar brein weer te trainen. Man wat een doorzetter.

Vrijdag ging het niet meer zo goed, Marijke wilde bijna niet uit bed komen, alleen ontbijt heeft ze nog maar gehad en avond eten lukte ook al niet meer. Vrijdag-nacht kwam de volledige ommekeer. Als door de bliksem geraakt, draaide ze zich over haar buik door bed naar me toe en begon wartaal uit te slaan. Het leek alsof de afasie weer terug was, maar hoe dan, zo plotseling?

Het vervolg, de weg naar het ziekenhuis en de laatste dagen in het ziekenhuis heb ik in eerdere posts beschreven. wat er na kwam nog niet. De angsten waren voorbij, het verdriet is alleen maar groter. De periode na Marijke haar overlijden wil ik ook met jullie delen, maar ik weet nog niet hoe. Het is nog helemaal niet geordend. Maar er komen wel heel veel dingen langzamerhand boven, die ik stapje voor stapje een plekje probeer te geven. Het zijn de onverwachte dingen die me nog elke keer van mijn stuk brengen.

1000 tranen elke dag, omdat Marijke me niet meer kan vasthouden, maar honderden armen om mij heen en de belangrijkste zin die Marijke mij heeft gegeven: “The right to be wrong if I choose” houden mij nu overeind.

Dankjewel stoere dappere lieve Marijke, dankjewel lieve mensen.

Nothing Rymed van Gilbert O’Sullivan met de tekst: “The right to be wrong if I choose”
en foto’s van Marijke