Kwart voor zeven stond ik weer beneden, de kou getrotseerd, want gelukkig had ik handschoenen en een windstopper en nog een winterjas aan. Er waren anderen die een stuk minder goed gekleed gingen, die hadden het echt koud!!
Om 7:00 begon ik met mijn tweede beklimming, een stukje achter op schema, maar binnen de marges, want het vlakke schema is 2 uur per beklimming. Het eerste steile stuk is altijd weer een enorme beproeving voor mij, met mijn “slechts” 96 kilo en een fiets van bijna 8 kilo worden mijn spieren toch behoorlijk aan het werk gezet. Deze beklimming ging veel beter, de pijn was uit mijn rug, een klein beetje, maar niet erg meer en zwelfs de kraak was uit mijn achterwiel, toevallig? Meteen gaat het dan veel makkelijker en de glimlach kwam ook weer op mijn gezicht, zou het dan toch nog een geweldige dag worden?
Ik kreeg meteen weer praatjes en het werd gewoon erg gezellig omhoog, een stuk met Paul Bierman (Biertje) omhoog gefietst, Jan van Dorp was in de buurt, super. In bocht 7 stond Marijke, Tineke en Tjitske waren ook aangesloten (Nel kwam later met de motor, tenminste als bijrijder), mijn gezicht stond op lachen en dat stemde ook hen positief.
Het liep in verhouding tot de eerste beklimming wel lekker, toch had ik ongeveer dezelfde tijd voor de beklimming, ook weer 1:18. Niet slecht. Snel weer even omkleden een eiwit shake, wat eten en weer in de afdaling. De weg was nog nat, dus veel remmen en voorzichtig door de bochten. In de afdaling toch maar even een pijnstiller genomen tegen de rugpijn, want ondanks dat die minder was geworden, nog wel behoorlijk aanwezig. Om kwart voor negen was ik weer beneden, jasje uit, helm af en weer naar boven voor de derde keer, hoe zou het nu gaan… (later meer)
1 reactie
Man man man! En toch gedaan he, bikkel dat je er bijloopt, of bijfietst in jouw geval!! Ik ben trots op je!!