Wat een dag (beklimming 1 van ALpe d’Huez 5:07)

Dit is het eerste verslag van een dag om nooit meer te vergeten, later schrijf ik meer, maar ik wil jullie de eerste belevenissen niet onthouden.

     (interactief te volgen)

Om 8 minuten over 5 gingen we met enkele honderden wielrenners van start, kippenvel, wat geweldig is dat, in de duisternis, veel lampjes, iedereen zenuwachtig, wow wat geweldig, het staat hier wel op papier, maar dit meemaken…..

De eerste paar meters gingen eigenlijk wel goed, de irritante kraak in mijn wiel was niet te horen en mijn benen en rug voelden goed, echter….. na bocht 21 (dat is de eerste bocht vanaf beneden), ging mijn rug op spelen. Van deze specifieke pijn had ik de hele week geen last gehad, ik verkrampte helemaal en daardoor verdween ook de kracht uit mijn benen. Dit ging echt pijn doen, de pijn was enorm, en bleef maar doorgaan en werd eigenlijk erger. Het speelde al mijn hoofd dat dit een hele zware dag ging worden. Toen ik in bocht 7 langskwam, waar Marijke stond, zat er geen lach op mijn gezicht en heel even (echt maar een fractie) kwam de gedachte op om af te stappen, maar dat kon natuurlijk echt niet. Deze actie doen we voor KWF Kankerbestrijding voor mensen die ziek zijn en hulp nodig hebben, ons sponsorgeld is zo belangrijk en dat is afhankelijk van het aantal keren dat ik omhoog fiets, dus afstappen is geen optie!! En de pijn die ik had, was natuurlijk nog geen fractie waar zij mee te maken hebben. Dus doorgaan!!

De eerste beklimming ging in 1:18, een kleine 10 minuten langzamer dan vorig jaar, onder de omstandigheden eigenlijk niet slecht, maar het motiveerde mij niet. De afdaling hierma was erg koud, het was maar 3 graden onderweg van boven, brrrrrr.

Later meer